Anlamı : Atasözümüzde anlatılan; Yararlı eserler veren, bilgi ve erdemle donanmış insanlar alçak gönüllü olurlar. İnsan kendisi artık birikimlerini topluma aktarmaya başladığında tevazu sahibi olmalı kendini büyük görmemelidir. Nasıl ki ağaç meyve vermeye ve meyveler olgunlaşmaya başladığında dallarını aşağı doğru salmaktadır. İnsan da artık kemale erince tevazu içinde yaşamalıdır.