İslam öncesi Arap Yarımadası’nda insanların hayat anlayışına verilen isim Cahiliyye Dönemi’dir.

Arap Yarımadası başta Hicaz bölgesi ve Mekke olmak üzere Hz. İbrahim’in getirdiği dinî inanca sahip idiler. Bu din tevhit dini idi. Zaman içinde tevhit inancı terkedilerek yerine Allah’a ortak koşma esasına dayanan puta tapıcılık yerleştirildi.

İnsanların dinî, sosyal, ekonomik ve kültürel hayatı Allah’a ortak koşma esasına göre şekillendi. Güçlülerin ve imtiyazlıların haklı oldukları hukuk anlayışları oluştu. Mekke’nin mahremiyeti ve Kâbe’nin kutsiyeti güç odaklarınca istismar edildi. Kâbe’nin içi putlarla dolduruldu. Bu mekânlar tevhidî anlayışın yerine putçuluğun merkezi haline getirildi.

Aynı dönemde dünyanın durumu Arap Yarımadası’ndan farklı değildi. Daha önce kendilerine Peygamber gönderilen toplumlar, kutsal kitaplarını tahrif etmişler, dünyevî çıkarlarını öne çıkaran anlayışları bu kitaplara eklemişlerdir.

İtikadi ve ahlaki olmayan anlayışları zorla insanlara kabul ettirmişlerdir. Hukuklarını haklılar için değil, haksız da olsa güçlü olanlar için oluşturmuşlardır.

Bilinen dünya iki kutuplu hale gelmiş, zamanın süper güçleri olarak bilinen Doğu Roma-Bizans ve Pers-Sasani imparatorlukları arasında sıkışıp kalmıştır. Her iki süper güç hak ve hukuk kavramlarını askıya alarak despot yönetimleri ile insanlık suçu işlemekte birbirleri ile yarışmışlardır.

Bu zaman diliminde Uzak Doğu, Hindistan ve karanlıklar içindeki Avrupa’da da durum, bahsedilen diğer bölgelerdeki görünen manzaralardan pek de farklı değildi.